Aleksander Bobkowski

Prezes WKN w latach 1927-1929 urodzony 5.01.1885 w Krakowie, zmarł ok. 1.03.1966 w Genewie Pułkownik dyplomowany saperów Wojska Polskiego, inżynier, działacz sportowy związany ze sportami zimowymi, zwłaszcza narciarstwem. W 1908 r. ukończył Politechnikę Wiedeńską i podjął pracę w kolejnictwie austriackim. Od 1918 r. służył w Wojsku Polskim. Od 1922 roku pełnił służbę w Oddziale IV Sztabu Generalnego na stanowisku wojskowego komisarza kolejowego. W 1926 roku wyznaczony objął stanowisko zastępcy szefa Oddziału IV Sztabu Generalnego - szefa Służby Komunikacji Wojskowej. Będąc w dyspozycji Ministra Komunikacji objął stanowisko dyrektora Dyrekcji Okręgowej Polskich Kolei Państwowych w Krakowie. Został powołany został na stanowisko II wiceministra komunikacji i sprawował je do września 1939 roku. Od 1908 r. uprawiał narciarstwo, jego ulubioną górą był Kasprowy Wierch w Tatrach. Wydał "Podręcznik narciarski" (Kraków, 1918; Lwów 1926). Był jednym z założycieli krakowskiego oddziału Karpackiego Towarzystwa Narciarzy, potem członkiem i (wraz z bratem Henrykiem) działaczem Tatrzańskiego Towarzystwa Narciarzy. Od 1921 r. działał też w nowo powstałym Warszawskim Klubie Narciarskim. Wkrótce stał się jednym z czołowych działaczy narciarskich w Polsce i głównym propagatorem narciarstwa zjazdowego. W 1919 r. był jednym z inicjatorów założenia Polskiego Związku Narciarskiego, a w 1920 r. został jego drugim z kolei prezesem. Z jego inicjatywy siedziba PZN została w 1921 r. przeniesiona do Warszawy. Funkcję prezesa pełnił do 1923 r., a następnie (po rocznej przerwie) od 1924 r. do wybuchu II wojny światowej. Od 1921 r. był również pierwszym prezesem utworzonego we Lwowie Polskiego Związku Łyżwiarskiego, a w latach 1927-29 pełnił funkcję prezesa Warszawskiego Klubu Narciarskiego. W 1926 r. na kongresie FIS w Lahti został wybrany do rady FIS. Dzięki jego osobistym staraniom, Zakopane było organizatorem Mistrzostw Świata Federacji FIS w latach 1929 i 1939, a więc dwukrotnie. Obydwie te wielkie imprezy pokazały świetną organizację panującą w Polskim Związku Narciarskim, były wzorcowo przeprowadzone, zarówno pod względem sportowym, jak i organizacyjnym. Zwłaszcza Mistrzostwa Świata FIS w 1939 r., mimo trudnych warunków atmosferycznych, przeszły do historii jako jedne z najlepiej zorganizowanych (zawody odbyły się w konkurencjach klasycznych i alpejskich). Pod kierownictwem A. Bobkowskiego praca PZN nabrała dużego rozmachu. Był głównym motorem budowy kolei linowej na Kasprowy Wierch, zwanej od jego nazwiska „bobkociągiem”. Z jego inicjatywy w 1935 roku powstała państwowa spółka, "Towarzystwo Budowy i Eksploatacji Kolei Linowej Zakopane (Kuźnice) – Kasprowy Wierch", która już w następnym roku oddała do eksploatacji tę słynną tatrzańską kolej linową. Inwestycja ta została przeprowadzona pomimo głośnych protestów środowisk ochrony przyrody. Dzięki jego inicjatywie i środkom pozyskanym z PZN budowano inne obiekty sportowe, z najważniejszych: kolej linową na Gubałówkę, wyciąg saniowy w Kotle Gąsienicowym i drugi taki sam w Sławsku, wiele skoczni narciarskich np. Krokiew, skocznię na Krzyżowej Górze w Krynicy, obiekty w Wiśle-Malince i Wiśle-Głębcach (łącznie ponad 30 skoczni narciarskich na terenie całego kraju), powstałych na fali „marusarzomanii”, tj. sukcesu naszego najlepszego skoczka narciarskiego tamtego okresu – Stanisława Marusarza. Dzięki temu, że Bobkowski był wiceministrem komunikacji, Zakopane otrzymało szybkie połączenie kolejowe z resztą Polski (słynną luxtorpedę, która trasę Zakopane – Kraków pokonywała w ok. 2 godziny 30 minut). W znacznym stopniu zasługą Bobkowskiego była także budowa kolei linowo-terenowej na Gubałówkę (1938). W latach trzydziestych stworzona i kierowana przezeń Liga Popierania Turystyki była jedną z najbardziej wpływowych organizacji działających w Zakopanem. W 1934 r. był jednym z założycieli Rotary Clubu w Krakowie. W 1934 r. w kaplicy Zamku Królewskiego w Warszawie wziął ślub z Heleną Zwisłocką, córką prezydenta Ignacego Mościckiego, a następnie wyjechał z żoną w podróż poślubną do Zakopanego[3]. W czasie kampanii wrześniowej 1939 obowiązki II wiceministra komunikacji łączył z funkcją szefa III Eszelonu Szefostwa Komunikacji Naczelnego Wodza. Razem z rządem opuścił Polskę i osiadł (wraz ze swym teściem) w Szwajcarii, gdzie pracował w tamtejszym Touring Clubie. Ostatnie lata swego życia spędził skromnie w Genewie. W uznaniu zasług dla rozwoju turystyki otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Zakopanego (1938), otrzymał też honorowe członkostwo Związku górali (1939).Odznaczony był m.in. Orderem Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi oraz estońskim Orderem Krzyża z Orłem I klasy (1935). Jego osobie poświęcona jest tablica pamiątkowa na bocznej ścianie budynku kolei linowej w Kuźnicach. Pochowany jest w Szwajcarii, na cmentarzu w Versoix.

  • wkn bobkowski